Памяць пра будучыню

Так, я скончыла трэцюю кнігу. Ну, што ж хочаце, лета пачынаецца, ёсьць час пісаць, дык пішу! Атож! Ну, прабачце, што публікую а такой позьняе гадзіне - я паказала адзін з новых вершаў сябру і ён вельмі захацеў яго апублікаваць (у гішпанскім перакладзе). І я падумала, што адначасова апублікую па-беларуску. Вось ён, з новае кнігі, гэта trailer-teaser толькі для вас:

Герніка

Гэта было ў Мадрыдзе, а менавіта
У цэнтры мастацва каралевы Сафіі
(Які мясцовыя жыхары называюць “Сафіду” –
Націск на “у”).
Малы хлопчык напужаўся, калі ўбачыў
Велізарную карціну “Герніка” Пікассо
(Дарэчы, па-гішпанску чытаецца “Пікасса” –
Націск на “а”).
Малы спытаў маладую маму:
–Мама, што за карціна?
Мама падыйшла і зачытала,
–Называецца “Герніка”, даражэнькі. Падабаецца?
Хлопчык абурыўся, і адказаў, ледзь стрымліваючы сьлёзы,
–Не! Брыдкая карціна, цёмная! Я баюся! Чаму яна такая?
Мама паціснула плячыма,
–Ня ведаю, Пікассо заўжды быў дзіўным, сонейка.
І яны пайшлі далей.

 Насамрэч, Пікассо намаляваў гэтую карціну
Не, каб упрыгожваць буржуазную гасьцёўню,
А каб людзі не забывалі пра вайну,
Што ў яго, на шчасьце ці на жаль,
Ня выйшла.


Тут пост майго сябра па-гішпанску: http://torzew.blogspot.com.es/2015/06/guernica.html